Operacje bezkrwawe – temat newralgiczny nie tylko dla ludzi chorych.

Od jakiegoś już dłuższego czasu ta umiejętność stała się kością niezgody wśród Filipińczyków. Ci bowiem uzdrowiciele, którzy nie mają daru ich robienia sieją zawiść i ferment pośród nie wiele rozumiejących tych zawiłości ludzi. Czym jest ta umiejętność? Czy tylko pokazywaniem, że można usunąć w taki sposób, właśnie krwawy, a nie bezkrwawy ( nazwa raczej nietrafna, bo bezkrwawe są właśnie operacje fantomowe) guza czy też inny problem? Otóż nie, nie można, ale taki sposób działa na wyobraźnię i system immunologiczny człowieka szybciej aniżeli ta niewidzialna operacja bezkrwawa. Chory człowiek musi mieć wrażenie, że naprawdę odbyło się coś ważnego, coś, co doprowadzi go do zdrowia. Takie właśnie operacje nauczył się od Filipińczyków dawno temu Brazylijczyk Jan od Boga, który wiedział, jak wykorzystać taki sposób uzdrawiania. U niego krew leje się często toteż i pacjentów mu przybywa z różnych stron świata, bo marketing ma opanowany do perfekcji. Od czego to zależy? Czy tylko od widowiskowego usuwania np. kamieni z woreczka bądź nerek? Nie, nie tylko, ale przede wszystkim od spektakularnych pokazów przed całym audytorium widzów i dziennikarzy. Gdyby chciał on to robić intymnie, kameralnie w swoim gabinecie bez błysków fleszy, jak czynią to zwykli uzdrowiciele, to nie miał by takiej popularności, a przecież reklama jest tu najważniejszą. Oczywiście chodzi tu również i o efekt uzdrowienia, a ten przebiega szybciej, bo jest pod presją szerokiej widowni i wielkiego autorytetu, jaki przez te lata wyrobił sobie ten inteligentny Brazylijczyk. Żaden Filipińczyk (pomijam to oszołomów, bo takich tam też nie brakuje) nie ośmieliłby się na takie pokazy. A nie, przepraszam był jeden, prawzór wszystkich działających w Polsce, nie żyjący już  Jose Segundo. On też był dobrym biznesmenem, który umiał się dobrze sprzedać, ale skończył marnie, bo  został zastrzelony przez swojego krajana. Tak, zawiść i brak pokory często idą w parze.

Wszystkie te zawiłości poznawałam i tu, u nas w Polsce i na Filipinach, gdzie nawet kierowca taksówki podawał się za uzdrowiciela. Cóż biznes jak każdy inny twierdzili ci, których samo uzdrawianie nie wiele obchodziło, bo najważniejsze były pieniądze. Jako dziennikarka nie wiele mnie te ich animozje obchodziły dopóty, dopóki nie poznałam skromnego Marvina, czującego i myślącego podobnie jak ja. I tak, jak on uważałam, że uczciwość i prawda jest w życiu najważniejsza. Chyba musimy pochodzić z tej samej planety, bo do tej pory kierujemy się tymi samymi zasadami lecz niestety często jesteśmy wykorzystywani przez osoby sprytne, pozbawione skrupułów. Na szczęście ci ludzie, którzy zawierzyli i przeznaczenie dało im taką szansę są dowodem na prawdziwą moc Marvina, gdyż jego wiara i zawierzenie Jezusowi są niezmienne.