Sens ludzkiego istnienia

Chociaż Kreacja jest czymś najdoskonalszym, co człowiek zna lub wydaje mu się, że zna, podlega ona procesowi nieustannej przemiany. Być może zabrzmi to absurdalnie, ale do tego celu niezbędna jest jej pomoc wszystkich ludzi. Dlatego też energia duchowa Kreacji nieustannie wytwarza nowe, niewielkie skupiska dusz, które zamieszkują ludzkie ciała. Owe duchowe ludzkie formy ożywiają ludzkie ciała, które nie mogłyby bez nich w żaden sposób egzystować. Zgodnie z prawem Kreacji sens ludzkiego życia sprowadza się wyłącznie do duchowej ewolucji. Każda duchowa forma zamieszkująca ludzkie ciało musi przejść przez niezliczoną ilość inkarnacji, począwszy od niedoskonałej, młodej formy aż do duchowego ideału, który w końcowym etapie wraca do początku, jednocząc się z Kreacją. Droga ewolucji wiedzie przez wiele przeszkód. Każdy człowiek mimo wielu wspólnych cech z innymi stanowi oddzielną formę bytu i sam obiera własną drogę rozwoju. Oznacza to, że w celu dokonania się pełnej duchowej ewolucji pojedyncze życie człowieka jest zbyt krótkie w związku z czym musi się on nieustannie odradzać aż do osiągnięcia celu jakim jest ideał.